Suikastlar Cumhuriyeti

Türkiye Cumhuriyeti'nin tarihsel pratigine dönüp baktigimizda bir "Suikastlar Cumhuriyeti"ne çevrildigini görüyoruz. Böylelikle bir "hayat garantörü" olmasi gereken cumhuriyet adeta bir kiyim mekanizmasina evrilmistir. Bu anlamda bir "yönetme zihniyeti", tarzi ve siyaseti olan suikast metodu neredeyse her dönem geçerliligini korumustur. En güzide aydinlarini, bilim insanlarini, siyasetçilerini, askerlerini, bürokratlarini "derin tanrilar"a adak niyetine sunan bu anlayis ayni zamanda toplumun "beyin kaynaklari"ni yok eden bir "entelektüel jenosit"e dönüsmüstür. Bu kayiplari önlemek, aydinlatmak ve bir daha olmasinin önünü kesmek için somut hiçbir önlem gelistirmeyen devlet, her suikastla birlikte zan altinda kalmaktan kurtulamamis, bunu kirip atmak için ise su ana kadar somut bir "irade" gösterememistir. "Devletin bekasi" adina girisilen bütün siyasi cinayetler aslinda bir yönetme zihniyeti ve pratiginin disa vurumu sayilmalidirlar. Her birinin iktidar denklemi içinde bir karsiligi vardir. O yüzden suikastlara "canice eylemler" söyleminden ötede bir "siyaset biçimi ve stratejisi" olarak bakmayi öneriyoruz. Tam bu noktada elinizdeki kitap komplolar ve provokasyonlar sarmalinin en kanli yüzü olagelen suikast olgusuyla bir "hesaplasma" ve "yüzlesme" çagrisidir.