Şimdi Mola Zamanı

Levh-i mahfuz, zamandan ruhsat aldikça katlarini bir bir açmakta. Her can yitik malinin pesine düsmüs bir masal kusu misali düse kalka menziller asmakta. Iç âlemin feveranlari ile dis dünyanin tugyanlari nadiren uzlasmakta; çogu zaman da çatismakta. Beser, kara toprak ile gök kubbenin, fani beden ile baki ruhun arafinda sik sik un ufak olmakta. Âdemoglu bir taraftan kaderiyle örülürken bir taraftan da kaderini örerek ömür defterini doldurmakta. Gün, ezeli vaadini yerine getirerek heybeler dolusu bahti dünya sofrasina yagdirmakta. Her insan payina düsene, kismetine erisene sessizce sahip çikmakta. Kimine eza, kimine cefa, kimine sefa tayinlari dagilmakta. Kimi rahmet saganaklari altinda susuzluktan kavrulurken, kimi ise kor atesten karlar üstünde isinmakta. Ümit, taze bir yürek gibi âlemlerin üzerinde her daim çirpinmakta. Ey can sus, dilin dizginlerini bagla artik. Sus ve bekle, bak ve seyret, duy ve isit. Çalilar ormana, çöller ummana, zulmetler nura dönmekte, ses etmeden çagla artik.