Şeytan İlk ve En Büyük Düşman

Bu kitabin konusu, adindan da anlasildigi üzere, “Seytan”.Soru ve cevap: “Iyi de, niçin Seytan?”“Çünkü Seytan, ilk yaratildigimiz ândan itibaren gündemimizde. Dahasi, hep bizimle birlikte...”Bu “isim-kavram” insanligin gündeminde/yasaminda/söylemin de hep var ola gelmistir... Hem de “var” kelimesinin anlatimda yeterli olmayacagi ölçüde hep vardi. Her yerde ve her dönemde insanin yani basin da, insanla bir arada, yasamin ortasinda, yasamla iç içe ve hatta kimilerine göre de “tanrilar” arasinda, meleklerle birlik te.Yani hep, var...Haliyle, insanda, sürekli bir biçim de bunun bilincinde ve bilgisinde... Öyle ki, insanin seytani unuttugu, ondan uzak kaldigi, seytani gündem disin da tuttugu/tutabildigi; böyle bir düsünce veya varsayim içine girebildigi tek ân bile yoktur desek, kesinlikle yanilmis olmayacagiz. Çünkü o, hep var...Su var ki, dinlerin “inanç” ve “anlayis” genelinde ki baskaliklarinin uzantisi “Seytan”i da kusatmakta, her din kendince neredeyse ayri bir “Seytan” anlayisina sahip bulunmakta. Birbirleriyle karsilastirma yapilamayacak ölçüde farkli anlayislar söz konusu…Öyle ki, “Seytan”, kiminde yalnizca bir “kötü ruh” iken, kiminde bir “hayvan”dir. Kimisi onu “tanrilar” arasinda sayarken, kimisi tanrinin karsisina oturtmaktadir. Kimilerinde “tanri”yla savasirken, kimilerinde Yeryüzünü (veya Yeryüzünün altini) “tanri”yla bölüsmüs olur. Kiminde dirilere de egemen olan “Seytan”, kimi dinler de yalnizca “Ölüler Ülkesi”nin erkin varligidir. Kimi dinler onu (veya onlari) “tanri”ya baskaldirici ögeler veya varliklar olarak konumlandirirken, kimi dinler dogrudan dogruya tanrilastirmislardir.