Misket

Bu kör kuyunun dibinde, ikimiz de hayal olamayacak kadar gerçektik. Ikimiz de saskindik ve olmamamiz gereken bir yerde, zamanda, nedensiz karsi karsiyaydik. Ikimiz de bu acimasiz rastlantiyla, bu kipirtisiz, degismeyen dekorun tam orta yerinde, zamanin isaretledigi o yerde, hayal olamayacak kadar gerçektik. Birbirini çoktan unutmus ama belleklerini henüz yitirmemis iki insanin hiç istemedikleri aci bir karsilasma olmaliydi bu. Ben ona sevecen, içten, umutla bakarken o bana dik dik, nefretle bakti. 'Çek git, defol' der gibi, 'Ne isin var senin burada?' der gibi ya da 'Niye gelip yarami dagladin' der gibi bakti. Ama ben neden o sessizligi bozdum?Kahretsin keske sormasaydim. Ah keske! "Burada mi yasiyorsunuz?" dedim.Suratima tükürür gibi bir fiske bakis atti, ciddi bir biçimde gülümsedi. Yürüdü, birkaç basamak çikti merdivenden. Sorumu duymadigini sandim ama birden çakilir gibi durdu. Dramatik bir oyun seyreden bos salonda tek seyirciydim sanki… Sirti bana dönüktü, merdivenin korkuluguna tutundu, yari esrik bir tavirla döndü bakti yüzüme."Yasamiyorum" dedi. "Görmüyor musun?" Gicirdayan merdivenleri hizla çikmaya basladi."Mezar burasi.Hayal görüyorsun sen."(Tanitim Bülteninden)