Hançer 2 - Gölge

Ölümdü… Bir gölge misali onu takip eden, aldigi her nefeste sogukluguyla cigerlerini dolduran ölüm. 'Maskesiz,' diye düsündü. Hançer maskesiz yasayan bir ölümdü. Ve kadin... Ona dogru çekildigini hissetti. Ufkun aslinda bir uçurum oldugunu bilen minik bir serçeydi. Sonunun geldigini hissetse de engel olamiyordu uçusuna. Iki sarmasikti ruhlari, sarp kayaliklara tirmanmis, birbirine tutunan ve sonsuzluga uzanircasina sarilan… Dolandilar, birbirlerineydi bu aidiyet. Toprak yesilde yalnizligindan kaçak, yesil toprakta susuzluguna damla. Ama kader ki, sarmasiklara bir ruhu paylasmak yazilmissa, dolanmislarken delicesine, kuruturlardi birbirlerini… Ask bir yanda bembeyaz bir melek, bir yanda kalbe saplanmaya hazir bir Hançer'di. Tamamen siyahlara bürünmüs ve gecenin içerisinde kaybolmustu. Kar maskesinin altindan etrafini inceleyen koyu yesilden griye dönen gözleri dikkatliydi. Bedeni her an harekete geçmeye hazir bir halde gerilmisti. Tetigin ucunda tuttugu parmagini saniyeler sonra kipirdatacak ve hedefini indirecekti. Su anda gözledigi hedefini…(Tanitim Bülteninden)