Dil Gölgesi

semah

I
yüzümü sana açan kırk çiçekten biriyim
aynı denize dökülen kırk yarlı ırmaktan
boynumda solgun gölge,zehirli sessizliğim
yoldan çıkmasın diye kendimi çağırmaktan
II
herkes kendine döner, yalnızlık dediğimiz
ne acıdan giysiler, ne bilinmeyen ada
susayınca varlığın kıyısına ineriz
adımız taş atımı bir anlık dalga suda