Benim Kasabamın İnsanları

"Benim Kasabamin Insanlari"ni yazarken, aklimda tek bir düsünce vardi. "Okur, okudugu eserde kendi kasabasinin sicakligini hissetmeli, kitabin her hangi bir sayfasinda mutlaka kendinden bir seyler bulmaliydi." Yalnizca benim kasabamin insanlarini degil, okurun kendi kasabasinin insanlarini da anlatsin, okuru, sayfalar arasindan kendi kasabasina götürecek bir kitap olsun istemistim. Hatta, kasaba sicakligini yasamamis olanlara da o sicakligin nasil bir sey oldugunu okurun kulagina fisildasin, istiyordum. Evet, ben bu kitabi yazarkenki düsüncem; çocukluk dönemimin kasabasinin insanlarini, yani; bizi yetistiren, bizi hayata hazirlayan, -ailemizin disindaki yakinlarimizin da anlattiklari gibi- yasamin anlaminin daha çok birbirimizi sevmekten, birbirimize inanmaktan ve birbirimize gösterilen saygidan geçtigini anlatmakti. Büyük sehirlerin acimasizligini, çogu zaman duygusuzlugunu, umursamazligini, özetle, 'büyük sehirlerin vicdani olmadigini' -bir anlamda benim kasabalilarimin anlatimiyla- size anlatmak istedim. Ve bunu yaparken; yürekten yürege kurulan köprülerin hiçbir zaman yikilamayacaginin da üstüne vurgu yapayim, istedim. Özlemle, saygiyla ve sevgiyle...