Bana Aşkla Gel

Ask, yalnizca ölüme en yakin anda okunabilen bir yürek yazisidir. Yakalandigim en güzel hastaligin belki de tek kelime ile ifade edilmesiydi ask. Her sizlattigi yara, ondan da azili, ondan da acimasiz… En umulmadik anda açtigi sefkat kollari da olmasa, kim katlanirdi ki bu illete? Yagmurun getirdigi toprak kokusunu, denizin kayaliklarla sevisirken çikardigi o sesi, günesin uyku mahmurlugunu alan tazeligini, rüzgârin sevkle saran sadakatini, bulutlarin insan tahlil ettiren o sekillerini asktan baska hangi duygu sunabiliyor ki insana? Sevgili mi? O, aciz bedene ayri bir yürek sizisi degil mi zaten? Köre resim göstermeye çalismak gibidir yâre aski sunmak, tattirmak, yasatmak…Yâr, benim savasima silahsiz cepheler açma! Evvela aski hisset iliklerine kadar ve ona bulan etinle, kemiginle. Ardindan bul beni, herkesin unuttugu anda. Önce aska tutul, yandikça bana tutun! Ilk sen bul o mukaddes hissi. Sonra sigin onun koynuna ve bir gece yarisi çal kapimi. Velhasil sen bana askla gel sevgili, bana askla gel!(Tanitim Bülteninden)