Ayışığı Sofrası

"Bu kent, bu mahalle, bu sokaklar, üstüne bastigim kaldirim taslari, puslu bir isik yayarak geceyi aydinlatmaya çalisan sokak lambalari, yolun kenarindaki çöp bidonunu eseleyen sari bir kedi, o anda Aso'nun görmekte oldugu bir rüya parçasi, mirildandigim tilsimli bir dua, arka balkonuma gri kadife bir kese içinde atilmis olan kokmus yumurta, ayna parçasi, sabun, tuz, kesme seker ve pirinçten olusan les kokulu, karmakarisik bir büyü, telefonumu kaldirdigim zaman kulagima gelen düdük sesi, çantamda sakirdayan anahtarlarim, içimde duydugum bir fincan kahve içmek istegi, hepsi bana aitti. Benimdi tüm bunlar. Yasamimdi." "Kimdim ben, kimin nesiydim? Nereden gelmis, nereye gidiyordum? Su gece karanliginda besbelli bir seyler ariyordum ya, neydi acaba aradigim? Önemli miydi ne aradigimi bilmek... Belki de hiç önemli degildi, artik biliyordum bunu. Bir seyi ararken bambaska bir sey buluyor; tüm düsüncemi, rüyalarimi veya umutlarimi yeni buldugum bu sey üstüne odaklastirip yasamaya devam ediyordum." "Bütün bunlarin bana ait oldugunu artik biliyorum. Yataklarinda uyuyan insanlarin rüyalari bana ait, mirildanilan dualar, koparilan takvim yapraklari, yatak yanindaki konsollarin üstünde duran su bardaklarindan içilen sular, kimi uyku ilaçlari, pavyonda açilan bir sise viskinin ilk kadehi, bir telefon sapiginin ahizeye kesik kesik soludugu nefes. Karanlikta yalniz kalmis bir türbe, bir hastanenin gürültü ile çalisan jeneratörünün sesi, bombos bir stadyum ve yan yana duran eski otobüsler, bir bardan disariya akan suh bir kadin kahkahasi... Hepsi benim. Benim hayatim bunlar." Nazli Eray'in çarpici ve büyülü dünyasinda siradisi bir yolculuk Ayisigi Sofrasi. "Cevizin kabugunu k›r›p özüne inmeyen, cevizin hepsini kabuk zanneder." Gazâli